هدیه کردن عیب ها

✓  با چند تا رفقا قرار گذاشتیم یک شب جلسه ای تشکیل بدیم و هر کس هر عیبی درباره دیگری می داند {به نیّت اصلاح} به او بگوید. بالاخره رفیق اگر رفاقت نکند به چه دردی می خورد؟ امام صادق علیه السلام می فرمایند: «أَحَبُّ إِخْوَانِی إِلَیَّ مَنْ أَهْدَى إِلَیَّ عُیُوبِی؛ دوست داشتنى ترینِ دوستان من، کسى است که عیب هایم را به من هدیه دهد» (الکافی، ج2، ص639). این جلسه الحمدلله انجام شد و بنده از بعضی عیب ها که به شدّت ازشون غافل بودم آگاه شدم.

✓ البته شاید برایتان سوال شود که «وقتی خودمان عیبمان را می دانیم چرا دیگری به ما بگوید؟». من هم قبلاً با شما نسبتاً موافق بودم ولی بعد ها فهمیدم یک سری عیب ها هست که به هر دلیلی ازشون غافل هستم. قطعاً تا به حال تجربه کرده اید که پدر، همسر، خواهر یا ... تان کاری را انجام می دهد که شما به شدّت از آن ناراحت می شوید ولی او که روحش هم خبر ندارد بارها و بارها آن را تکرار می کند. خب اگر بشود خیلی محترمانه این را به او گوشزد کنیم به نظر شما زندگی کنار یکدیگر را راحت تر و شیرین تر نمی کند؟ ان شاء الله هم زندگی شیرین تر می شود و هم اینکه در روز موعود سبک بار تر خواهیم بود {به شرطی که دغدغه رفع کردن عیب ها وجود داشته باشد}.

✓ (مهم) البته به شدّت حواستان را جمع کنید که بعضی عیب ها را ابداً نباید در جمع به او بگویید. توصیه بنده این هست که این جلسات را دو نفره تشکیل بدید تا خدای نکرده شخص مخاطب از افشا شدن عیبش در جمع خجالت زده نشود.

خدایا توفیق برطرف کردن عیب هایمان را به ما بده